In antwoord oor die vraag oor postmodernisme in ons opleiding

Sonkind vra die volgende vraag op Attie se blog:

Attie, nou wonder ek net, as daar soveel verandering nodig is om mense weer te laat kerk toe gaan en na die dominee luister, word die huidige en toekomstige teologiese studente voorberei hierop, lyk hulle studieplan en vakke anders as vandag se dominees? M.a.w. word die studerende dominees post-modern geleer?

En hoe kan dit gebeur, as die lektore dalk nog vasgevang is in die ou manier van dominee wees? Of vra ek nou dom vrae?

En aangesien Attie na my verwys eerder as om te antwoord, poog ek tog om die vraag so eerlik moontlik te antwoord. Ek hoop van julle ander studente sal ook inchip en ‘n bydrae lewer.

Ek het ‘n groot liefde vir die fakulteit op Pretoria, en daarom is dit vir my lekker om aan die een kant te kan sê die ouens is by met wat aangaan, en sleg om aan die anderkant te sê ek het ervarings gehad waar ek voel dat die mense is heel agter die berg. Die fakulteit het vir my die postmodernisme oopgebreek, daaroor het ek geen twyfel nie. Dit het my o.a voorberei op die emerging gesprek. Die reaksie van van die senior teologiese studente op iets soos “A new kind of Christian” van Brian Mclaren, toe van ons dit gelees het, was dat dit niks nuuts was nie, wat hy skryf is wat ons vir onsself moes uitfigure om te survive in ons eerste 3 jaar van teologiese studies. Toe Tony Jones hier was het Tiaan iewers in ‘n breuk gecomment “dit was nou ‘n baie goeie opsomming van 4 jaar se teologiese studies”. So aan die een kant ‘n absolute “ja ja ja”. Die fakulteit lei ons op vir ‘n nuwe era van kerkwees.

Maar soos reeds genoem, daar is ‘n ander kant. Daar was ook die geleenthede waar ek gevoel het ek word in ‘n boks gedruk om dinge op ‘n manier te doen wat ek TOTAAL ongemaklik mee is. Nou of ek postmodern is moet ander maar besluit, maar as ek wel iets van die postmoderne op natuurlike wyse geïntegreer het in my wese, dan beteken dit my gutt-feel sê dat hier nog iets van ‘n ou benadering verkondig word. Twee slegte ervarings hier rondom staan vir my uit, albei kan ek darem gelukkig sê was in die klas van afgetrede dosente, so nie die ouens wat nou by ons is nie. In die een klas was daar ‘n permanente argument (die periodes wat ek wel bygewoon het, want meeste het ek gekies om te bank a.g.v beter dinge om te doen as hierdie spesifieke klas) was tussen my en die dosent waar ek enigeiets wat na postmodern ruik moes verdedig. ‘n Ander ervaring was ‘n gryskop oom wat my ‘n modernis verklaar het a.g.v my interpretasie van ‘n sekere Pauliniese teks, dit was ook na ‘n redelike debat. Toe die gryskop oom my ‘n modernis noem, het ek besluit om maar die debat te los.

Goed, so daar is twee kante. Ek is tempted om meer spesifiek te wees oor waar ek watter kant beleef het, maar kom ek sê dit maar net so: In die proses wat my moes leer dink, het ek gevoel die postmoderne is geïntegreer in die kurses, in die proses wat my moes leer doen (as mens nog so ‘n skeiding kan maak vandag), het ek gevoel dit is nog nie werklik geïntegreer nie. Dus in kort, ek dink die fakulteit het die postmoderne epitemologies en filosofies geïntegreer, maar was nie instaat om ons te leer hoe ons die dag-tot-dag take in die gemeente aanpak binne ‘n postmoderne era nie.

Die implikasie van wat ek sê? Die fakulteit het vir my die tools gegee om myself voor te berei vir die bediening in ‘n postmoderne tyd, ek moet egter self nog baie werk dag tot dag doen om die realiteite van die praktyk uit te figure. Maar dan weer, is dit nie wat ons van ‘n universiteit verwag nie?

Wel, en dit is die meeste wat ek nog ooit postmodernisme in een post gebruik het. Ek haat eintlik dit term, want dit maak gesprekke baie moeilik as ons elkeen iets anders daarmee bedoel, en nee, ek gaan dit nie probeer definieer vinnig nie, dit is iets wat net oor koffie gebeur:-)